Bu sabah, seyahat amacımız olmadan kalktık, hava fena, yağmur yağıyor o yüzden maceracı ceketimizi çıkartıp turistik ceketimizi giyelim dedik. Sabah 07.40’da lobide bizi madene götürecek Julia ile buluşup otelden 50 metre ötede olan kömür madeni işletmesine doğru yürümeye başladık.
Barentsburg kömür madeninin girişi, çok ilginç ama yönetim binasından girerek ulaşılan bir giriş. Bizi maden operasyonu yetkilisi Andrei karşılıyor, Andrei de bir madenci, masa başı değil, bire bir madendekilerin ustabaşı gibi… Önce minik bir brifing alıyoruz, aksilik olursa ne yapacağız, göçük olursa ne yapacağız, metan gazı alarmı çalarsa ne yapacağiz diye. Sabah sabah biraz depresif ve keyif kaçırıcı bir brifing olsa da, güvenlik birinci öncelik böyle bir durumda… Bizi ful giydirdiler kafaya baret eldiven ceket ayakkabı, oksijen maskesi, gözlük, acil durumda kullanılmak üzere 1 saatlik yedek oksijen tüpü…
Madende telefon ve fotoğraf makinası yasak, onun için resim çekemeyeceğiz. Ve girdik madene, Andrei önde, ben ve Cem arkasında, julia da bize tercüme ediyor. Burası eski bir maden ama hala aktif olarak çalışıyor. İkinci dünya savaşı ve sonrasında yoğun şekilde çalışan maden 1970’lerde 2000 kişi çalıştırıyormuş, şimdi ise 180 kişi… Kapasite epey düşmüş. Julia bir sürü detay anlatıyor, maden giriş, tarihçe, kapasite, derinlik vb… Aklımda kalan en önemli detay, ufak tefek kazalar olduğu, ama kimsenin bugüne kadar bu madende ölmediği detayı… Doğru yanlış bilemem tabi, ama bize o kadar çok güvenlik önlemi anlattilar ki, inandırıcı geldi bu bilgi…
Aklıma tabi ki Soma geldi… Velotürk olarak Soma’ya gidip bisiklet dağıtmıştık. Oradaki Umut isimli bir çocuğun suratı, ömrüm boyu gözümün önünden gitmeyecek… Çok büyük bir acıydı ve her seferinde, hala ve hiç pes etmeden diyorum ki… Unutursam içim kurusun…
Madendeki gezimiz 100 metre civarına kadar indi, farklı galeriler gezdik, işçilerle selamlaştık. Kömürün çıktığı en derin yer şu an 600 metrelerdeymiş, oraya inmemizin imkani yok zaten, sorsalar inmek de istemezdim. Turizme açık olan bölge bizim indiğimiz kadar, yürüyen, çalışan, bakım yapan işçileri gördük ve bir kez daha kendimizi çok çalısıyoruz, çok yoruluyoruz diye hayıflandığımız için ayıpladık. İnsan gündelik hayatından kopup, başka şeyler deneyimledikce, daha içine dönüyor, kendini dinliyor, bazen kendi bedeninden çıkıp kendine uzaktan daha objektif bakıyor, ya da ben böyleyim bilemiyorum… Bu maden gezisi bana hayatımdaki lükslerin değil, hayatımdaki standart şeylerin bile ne kadar kıymetini bilmem gerektiğini bir kez daha hatırlattı…
Gezi bitince Andrei’ye ve Julia’ya teşekkür edip direkt otele kahvaltıya geldik. Bizim Rus ekip madeni pas geçmis kahvaltıyı yapıp, köpek barınağına doğru yürümeye başlıyoruz. Barentsburg bir uçtan bir uca yürüyerek 10 dakika bir kasaba. Köpek barınağına varmak da 10 dakika sürdü işte düşünün … Burası 2 yıl önce kurulan ve içeride 8 farklı ırktan kopeğin olduğu 65 köpeklik bir barınak. Barınağın başında kızaklı köpek koşu şampiyonu bir kız ve onun 3 yardımcısı var.
Üzerimize ful takım bir kıyafet giydirdiler (burada nereye gitsek bottan kaska, tulumdan eldivene hep bir kıyafet giyiyoruz çok ilginç) ama iyi ki giydirmişler çünkü köpeklerin arasına girip onlarla oynarken üst baş rezil olurmuş 
Bugun programda normalde kızaklı köpek koşusu vardı ama kar o kadar patates ki köpekler o kızağı çekemez diye iptal ettik, biz de onlarla oynamaya gittik. Barınakta Sibirya husky, Alaska husky, Sibirya malamut (kocaman iri olanlar) samoyet, arctic greendog ve kırma cinsler var…
Hepsi aşırı cana yakın sevilmek istiyordu, valla ben de tekeeer teker hepsini sevdim, oynadım. Bazıları güçlü , bazıları dominant karakterli, bazılari çekingen hatta korkak, bazılari da az sosyal, ama hepsi çok sevecen ve tatlıydı . Yaklaşik 1 saat kadar vakit geçirdik köpeklerle, ne kadar iyi geldi anlatamam…
Sonrasında yürüyerek otele döndük, öğle yemeği ve istirahat… Yemekten sonra buradaki hediyelik eşya satan dükkana gitmek istedi Ruslar, Cem otelde kaldı ben de çıktım 1 saat kadar dolanmaya… Karlar çok hızlı eriyor yağmurdan dolayı, kasaba bomboş, yürüdüm, fotoğraf çektim ve ne kadar uzun zamandır kendi kendime kalamadığımı farkettim… O kadar iyi geldi ki bu 1 saat, dolaşacak yer olsa kesin daha uzun gezerdim ama kasaba bitti Ben de otele döndüm. Sonrasında akşam yemeğine kadar otelde takıldık, yemeği yedikten sora da odalara dağıldık. Yarın yine öğlene kadar oteldeyiz, her halikarda yola çıkacağız, ama sanırım öğleni bulacak çıkmamız. İnşallah zemin iyi kar erimemiş olur da güvenli şekilde Longyearbyen’e dönebiliriz…
Barentsburg – 18.04.2019- saat:22.10
Yorumlar